ساخت و ساز در نواحی مختلف دنیا با توجه به نوع اقلیم و مصالح بومی در دسترس یا مصالح تولیدی مطابق با امکانات آن کشور صورت میپذیرد. در خصوص کشور ایران در اکثریت موارد ساخت و ساز با بتن به عنوان یک محصول فرار و در دسترس صورت میپذیرد که فارغ از در دسترس بودن مواد اولیه برای اقتصاد پروژه نیز در نهایت بازخورد مثبتی خواهد داشت.
عیار بتن :
جز چسباننده یا به اصطلاح جز خمیری بتن از ترکیب سیمان و آب شکل میگیرد که در واقع این ماده چسبنده حاصل فعل و انفعاالت این دو ماده بتن می باشد. اصطلاحا به میزان سیمان مصرفی در یک مترمکعب بتن عیار سیمان بتن گفته می شود که این عیار در شرایط مختلف محیطی و همچنین نیازهای خاص پروژه ها متفاوت خواهد بود.
بتن‌های دارای مقاومت فشاری کم تا حدود 15 مگا پاسکال معمولا برای سازه‌های کم اهمیت و بتن‌های تا 25 مگاپاسکال برای ساخت سازه‌های با اهمیت زیاد استفاده می‌شوند. به عنوان مثال برای بتن مگر از عیار کم و حدود 150 و برای بتن معمولی این عدد حدود 350 است. در شرایطی بر حسب نیاز و با رعایت استانداردها نیاز به اضافه نمودن افزودنی های مختلف به بتن می باشد و اگر شما اطلاعات لازم و کافی از عیار بتن را در اختیار داشته باشید، می‌توانید نوع این ماده و مقدارش را به درستی پیش بینی نمایید.
رابطه و تفاوت مقاومت مشخصه و عیار بتن :
میتوان گفتن که رابطه مقاومت مشخصه و عیار بتن مستقیم است یعنی هر مقداری عیار بتن بالا برد ه شود میزان مقاومت مشخصه نیز افزایش می یابد اما الزاما این رابطه به صورت پیوسته قابل استاند نیست زیرا میزان سیمان مصرفی در بتن محدودیت دارد و به علت گرمازایی بیش از حدکیفیت بتن دچار آسیب خواهد شد.رابطه مقاومت مشخصه و عیار بتن از فرمول زیر مشخص می‌شود:
Fc=(w/10)-9
(Fc: مقاومت مشخصه بتن بر اساس آیین‌نامه و نمونه‌های استاندارد بر حسب مگاپاسکال، w: عیار سیمان بر حسب کیلوگرم بر متر مکعب
روش دیگری که برای شناسایی رابطه بین مقاومت مشخصه و عیار بتن به کار می‌رود؛ اضافه کردن عدد 50 به مقاومت نمونه مکعبی بتن است. البته باید در نظر داشته باشید که رابطه مقاومت مشخصه و عیار بتن به صورت مشخص و تعریف شده وجود ندارد ولی از لحاظ تجربی قابل قبول است.